Yes! De lente is weer in het land. Wat hebben we daar naar uitgekeken na die donkere en regenachtige wintermaanden. Zeker in deze tijd van de Corona-pandemie is het aanbreken van de lente een welgekomen aanmoediging.
Er zijn veel dingen die als een lente beginnen. Zo is de komst van een kindje een bejubeld gebeuren. Er is nieuw leven op komst en iedereen wordt meteen enthousiast en overweldigd door een geluksgevoel. Ook wij hebben dat mogen meemaken.
Al was de start van ons verhaal niet zo romantisch als we hadden gehoopt. Het was Pasen en na een tweede ICSI behandeling liepen mijn man en ik hoopvol het ziekenhuis uit. Daarbij wandelden we langs een spandoek waarop stond, ‘Pasen, het begin van een nieuw leven’. De daaropvolgende 1 januari werd onze dochter geboren. Nog meer dan gewenst was ze. Al die tijd hebben we zo uitgekeken naar dit wonder, want dat is het écht wel.
Superhelden en Dramaqueens
Iets waar ik me tot dan toe nog niet terdege van bewust was, er veranderde iets in mezelf. Er werd een moeder geboren. Plots lag dat wondertje dat 9 maanden lang, en daarvan de laatste 4 maanden heel erg aanwezig, in mijn buik leefde naast mij in een klein bedje. Wat voelde ik mij jong en onbeholpen in die nieuwe rol. Maar ook ongelooflijk sterk door het natuurlijke instinct dat zich al snel ontwikkelde.
Het moederschap ten volle beleven, dat was mijn voornemen. Dus borstvoeding was zonder twijfel haar eerste voeding. Wat een avontuur! Ons meisje deed het meteen goed, maar de helse pijnen die ermee gepaard gingen waren onvoorzien. En toch… dat instinct liet mij niet in de steek en zorgde ervoor dat ik zonder morren door bleef gaan. Dan maar even door de pijn heen bijten. Trappelend met mijn voeten op de grond bij het aanleggen, om dan vol trots te zien hoe mijn lichaam dit kleine mensje voedde. NOOIT heb ik gedacht om daarmee te stoppen.
De moeder die ik mij voor 1 januari had voorgenomen te worden was in realiteit toch niet zo’n superheldin. Ik wilde ontspannen, met volle aandacht en vooral genietend, deze taak vervullen. Helaas ik was vaak onzeker, gespannen en kwamen er tranen voor het minste. Wat had ik dit onderschat! En toch… opnieuw was er dat instinct dat me vertrouwen gaf (en niet te vergeten mijn enorm steunende omgeving!). Die trots en liefde als moeder… Mijn hart leek te zwellen en mijn hele borstkas werd gevuld met een warme gloed. De eerste lachjes, de schattige geluidjes als ze naast me lag, hoe snel ze nieuwe dingen leerde. Ik kwam niets tekort in deze liefdevolle voeding.
Toen kwam die eerste spuit bij Kind en Gezin. Watervallen kwamen los door de barrières van geluk heen. Ze gingen wel een gat in mijn kind prikken!!! Mijn innerlijke Dramaqueen kon het niet aan dat mijn perfecte kind beschadigd ging worden. Gelukkig kwam de Superheldin in mezelf weer naar boven en zei, “Marianne, uw meisje kan dit aan! Heb vertrouwen in haar!”. Nailed you, Dramaqueen! En ja hoor, de rest kunnen jullie al wel raden over mijn flink meisje.
De veelbelovende bloembollen
We zijn ruim een jaar verder en ik kan zeggen dat de moeder in mezelf de lente doorstaan heeft, maar zeker nog de andere jaargetijden zal meemaken. Want, de clichés niet vergetend, elke leeftijd heeft zijn uitdagingen maar vooral mooie momenten. En in elke fase ontpopt de moeder in mij zich steeds een beetje meer. Net als bloembollen die onzichtbaar in de aarde liggen, langzaam uitbloeien tot prachtige bloemen. Ieder jaar opnieuw. Ik ben er van overtuigd dat de moeder in mij nog héél veel bloembollen met zich meedraagt. Als de tijd rijp is, zal de juiste bloem zich op zijn mooiste laten zien. En zo is het moederschap voor mij een eeuwige lente.